Als we militaire ontspanning willen, moeten we beginnen het perspectief van Rusland serieus te nemen.
Artikel van Peter Klemm gepubliceerd op rubikon.news, 11 maart 2020
Vertaling naar het Nederlands door Het Europese Huis
Het lijdt geen twijfel, de NAVO-oefening ‘Defender 2020’ heeft met verdediging net zo veel te doen als George Orwells ‘Ministerie van Liefde’ met liefde. De massale troepenbeweging ver naar het Oosten is een daad van agressie en een voorbereiding op oorlog. We zullen ons toch eens moeten verplaatsen in de situatie van een land dat door de verreweg grootste militaire macht op de huid wordt gezeten. Invoelend vermogen is echter niet de sterkste kant van de Westerse Alliantie. Uit angst om gediffameerd te worden als Poetin-vriend, hebben velen, ook in Duitsland (en Nederland red.) zich het narratief van zijn oorlogsdrift eigen gemaakt.
Het is daarentegen in ons eigen belang de ideeën van Rusland voor een duurzame vrede van Lissabon tot Vladivostok serieus te nemen.
Operatie ‘Defender 2020’ is niet zomaar een militaire oefening, het is een directe voorbereiding op oorlog waarbij de maatschappij, en niet alleen de Duitse, wordt betrokken. Wij Europeanen worden geacht deze manoeuvre te dulden, want, zoals men erbij zegt, de stabiliteit van Europa wordt op de proef gesteld. We moeten dit echter niet zomaar accepteren en we zullen ons hier op de één of andere manier tegen teweer moeten stellen, is het niet nu, dan zeker in de toekomst.
De volgende zaken bevallen ons niet in Defender 2020:
- Het is een VS-operatie onder VS-leiding met toestemming van de NAVO waarbij de NAVO landen troepen voor de oefening leveren
- De grootte van Defender 2020 is schrikbarend: 20.000 VS-soldaten zullen Duitsland overstromen en worden vooral in Oost-Europa aan de grenzen met Rusland gestationeerd. 9.000 manschappen waren daar al, er wordt gerekend op nog eens 8.000 NAVO-soldaten, hetgeen het totaal op 37.000 manschappen zal brengen
- Het slagveld zal Europa zijn; Europeanen zullen de eerste slachtoffers van een mogelijke oorlog met Rusland zijn
- De operatie wordt zoveel mogelijk in het geheim uitgevoerd, burgers vernemen de verplaatsingsroutes niet of pas als het al te laat is
- Welk materieel blijft er achter? En hoeveel? De manschappen kunnen zich verplaatsen, maar wat er met de uitrusting gebeurt weten we niet.
- De oefening wordt iedere twee jaar herhaald
- Duitslands complete infrastructuur wordt meegenomen in deze civiel-militaire samenwerking: snelwegen, bruggen, het spoor, lokale besturen, de politie, enz.
Het vredesoffensief
We moeten de koe bij de horens vatten! De VS lappen het volkenrecht aan hun laars, ze hebben het bloed van miljoenen mensen aan hun soldatenlaarzen.
Nauwelijks waren de VN opgericht in 1945 of ze begonnen de Vietnamoorlog op basis van het verzonnen voorval in de Tonkinbaai in 1964. Sinds 1990 voeren ze de ene na de andere oorlog, waarbij het in het Nabije of Midden-Oosten altijd om olie en gas ging en om controle over de energiestromen.
En laatst was er nog de agressie tegen Iran, die niets met het atoomverdrag te maken had, maar met de soevereiniteit van Iran om over haar eigen olie- en gasvoorraden te beschikken en om deze zelf te kunnen verkopen (1).
Oskar Lafontaine verwoordde het als volgt:
„Geen woord over het feit dat de moordenaarskliek van de VS in het Midden-Oosten decennialang olie- en gasoorlogen voert en ontzaglijk veel leed heeft aangericht. Al in 1953 heeft de CIA met de Britse geheime dienst de democratisch gekozen Iraanse minister-president Mossadegh weggewerkt omdat hij het waagde de “Anglo-Iranian-Oil-Company” te nationaliseren. Niemand weet wat voor een ontwikkeling Iran doorgemaakt zou hebben als de ´Super-schurkenmacht´ de VS het Nabije Oosten niet steeds weer in oorlogen zou hebben gedwongen om op die manier aldaar de energievoorraden uit te buiten…
De enige consequentie van deze onverantwoorde escalaties zou moeten zijn dat de militaire bases van de VS (in Duitsland meer dan 80, red.) worden gesloten. De drones, waarmee de VS in het Midden-Oosten tegen het volkenrecht in dood en verderf zaaien, worden vanuit Ramstein bestuurd.” (2).
Op alle plaatsen in de wereld waar hun belangen het vereisen, hebben de VS militaire bases opgericht. Ook in Duitsland. Wij zijn de volgende uitspraak van General Hasting Ismays, de eerste ‘Secretary General’ van de NAVO van 1952 tot 1957, over de rol van de NAVO, nog niet vergeten:
„Keep the Soviet Union out, the Americans in and the Germans down“ (3).
En in Duitsland hebben we Ramstein en Büchel!
Deze supermacht laat tegenwoordig iedereen overduidelijk haar militaire overwicht op Rusland en Europa zien. Wat, behalve Ruslands atoombommen, houdt de VS nog tegen om Rusland binnen te vallen?
We hebben ze allebei niet nodig, noch de VS-militairen noch de Russische atoombommen. Beide zijn tegen ons en onze belangen gericht.
Een nieuwe Europapolitiek
En wederom vond Oskar Lafontaine de juiste woorden voor een nieuwe Europapolitiek:
“Europa moet zich van het moorddadige VS-imperialisme losmaken en een zelfstandig buitenlands beleid ontwikkelen.”
Ook Rusland heeft olie en gas; Rusland en Iran zijn de enige landen die nog soeverein beslissen wat er met hun olie en gas gebeurt. Wij Europeanen zouden dus het vertrek van alle VS-soldaten uit Europa moeten eisen en het terugtrekken van de Russische militairen tot aan de Oeral. Daarnaast moeten we de vernietiging van alle atoomwapens eisen en de ondertekening van het verdrag aangaande het atoomwapenverbod. Dan zijn ook Ramstein en Büchel niet meer! Dát zou pas zelfstandig buitenlands beleid zijn!
Dat zijn de voornaamste stevige eisen aan een verdrag van alle Europeanen met Rusland, die vergezeld zouden moeten worden van ontwapeningsinspanningen tot op het niveau van nationale defensie, bijvoorbeeld geen pantservoertuigen, geen fregatten, geen kruisers en onderzeeboten, geen vliegtuigen. We willen geen ‘autonome Europapolitiek’ van de ‘nieuwe verantwoordelijkheid’, nee, wij willen vrede!
Naast militaire detente hebben we ook een politieke detente nodig. Waar we behoefte aan hebben is een verdrag met Rusland waarin ook volkenrechtelijke afspraken nieuw leven worden ingeblazen, zowel waar het bilaterale betrekkingen tussen landen betreft als gezamenlijke afspraken naar buiten, zoals vastgelegd in de slotverklaring van de Conferentie over Veiligheid en Samenwerking in Europa (later hernoemd naar Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa) die plaatsvond in 1975 te Helsinki. Wat we nodig hebben is een verdrag, zoals de Helsinki-besluiten waren, en niet alleen lippendiensten.
In het Helsinki-slotakkoord formuleerden de deelnemende landen tien principes. Ze beloofden:
– hun soevereine gelijkheid en de aan hun soevereiniteit verbonden rechten te respecteren;
– af te zien van dreiging met of gebruik van geweld;
– de onschendbaarheid van grenzen te respecteren;
– de territoriale integriteit van alle deelnemende landen te respecteren;
– conflicten vreedzaam op te lossen;
– zich niet in binnenlandse aangelegenheden van de andere deelnemende staten te mengen;
– mensenrechten en grondwettelijke vrijheden te respecteren;
– de gelijkberechtiging en zelfbestemming van volkeren te respecteren;
– samenwerking te ontwikkelen die recht doet aan de doelstellingen en principes van het VN-charter;
– hun volkenrechtelijke verplichtingen naar eer en geweten na te komen. 4)
De initiatieven van Rusland voor vrede in Europa
Rusland heeft sinds Poetins toespraak van 2001 de hand naar vrede en samenwerking uitgestoken, en toentertijd applaudisseerden de parlementsleden in de Bundestag. Poetin zei:
‘Niemand twijfelt aan de grote waarde van de betrekkingen van Europa met de VS. Maar ik ben van mening dat Europa zijn naam als machtig en zelfstandig middelpunt van de wereldpolitiek op de lange termijn alleen dán kan vestigen, wanneer het zijn eigen mogelijkheden zal weten te verenigen met de Russische menselijke, territoriale, en natuurlijke bronnen, alsmede met het economische-, culturele- en verdedigingspotentieel van Rusland.’ 5)
Dat zijn woorden die de neoliberale parlementsleden vast en zeker als muziek in de oren zullen hebben geklonken, ze bestempelen Europa immers als geostrategisch machtscentrum, als ‘zelfstandig middelpunt van de wereld’, en toch bleken deze woorden in Duitsland aan dovemans oren gericht.
In 2008 maakte Poetin ook duidelijk dat Rusland niet op zoek was naar een confrontatie in zijn betrekkingen met het westen. Hij zei de ‘samenwerking met de Europese structuren en met de OVSE hartelijk [te] begroeten’.6)
Op eenzelfde manier deed Medvedev als president van Rusland in 2008 voorstellen tot ‘harmonieuze samenwerking’. Hij pleitte met name voor het vastleggen van het internationaal recht in een verdrag en sprak zich uit tegen het gebruik van geweld.
Ten eerste kwam Medvedev hier terug op de gedachte dat een nieuwe Europese veiligheidsorde geen enkel land in het Euro-Atlantische gebied zou mogen isoleren. Integendeel, deze nieuwe orde zou gelijke veiligheidspolitieke regels voor alle deelnemende landen moeten opstellen. Ten tweede schetste hij de kernelementen van het na te streven verdrag:
- De basisprincipes van veiligheid en van de bilaterale betrekkingen in het Euro-Atlantische gebied zouden nadrukkelijk bevestigd moeten worden in een vorm die bindend is volgens het internationaal recht: het naar eer en geweten nakomen van volkenrechtelijke verplichtingen, het respecteren van de soevereiniteit, de territoriale integriteit en de politieke onafhankelijkheid van landen, alsmede andere uit het VN-charter af te leiden basisprincipes. Medvedev benadrukte met name het principe van het afzien van het gebruik van geweld.
- Het verdrag zou moeten zorgen voor de uniforme interpretatie en uitvoering van de bij punt 1 genoemde beginselen.
- Het verdrag zou voor alle partijen dezelfde veiligheid moeten garanderen. Dit moest bewerkstelligd worden door drie bepalingen: a) Geen enkele staat of groep van staten mag de eigen veiligheid zeker stellen ten koste van anderen. b. Acties van militaire allianties of coalities die de eenheid (ondeelbaarheid) van de gemeenschappelijke veiligheidsruimte aantasten, mogen niet worden toegestaan. c. Er mogen geen militaire allianties worden aangegaan ten nadele van andere verdragspartijen.
- Bovendien zou het verdrag uitdrukkelijk en exclusief de relatie tussen de partijen moeten regelen op het traditionele gebied van ‘harde’ (militaire) veiligheid. Het verdrag zou opnieuw moeten bevestigen dat geen enkele staat en geen enkele internationale organisatie exclusieve rechten op vredeshandhaving in Europa mag hebben. Deze bepaling zou ook onverkort moeten gelden voor Rusland.
- Met het verdrag zouden de belangrijkste bouwstenen voor de voortzetting van de wapenbeheersing en een verstandig beleid bij de opbouw van de strijdkrachten worden vastgelegd.7)
Nadat de aanvankelijke belangstelling was weggeëbd , heeft Rusland zijn initiatieven laten vallen.
En onlangs, op 6 december 2019, heeft de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov, vastgesteld: “De NAVO staat aan onze grenzen en verklaart ons tot vijand”. Hij riep bovendien de OVSE op om in te grijpen en een tegenbeweging voor vredesopbouw in gang te zetten8).
Tot dusver bleven ook deze woorden niet gehoord.
Het Russische vredes- en détentebeleid wil de status-quo handhaven, of beter nog, de status-quo ante, de vorige status-quo.
Wij willen meer dan de status-quo, namelijk vooropgaan in het bereiken van militaire ontspanning door troepen terug te trekken.
Hoe groot is de kans op een neutraliteitsbeleid tegenover de VS en Rusland?
In 2017 verklaarde de toenmalige secretaris-generaal van de OVSE, Thomas Greminger: “De gestructureerde dialoog, geïnitieerd door de Ministerraad van Hamburg in 2016, ontwikkelde zich in de loop van 2017 tot een nuttig platform voor een constructieve discussie op het gebied van politiek en defensie. Dit informele proces moet uiteindelijk resultaten opleveren, waaronder maatregelen om militaire risico’s te verminderen en maatregelen om vertrouwen en veiligheid op te bouwen. Ik hoop dat het uiteindelijk zal leiden tot een nieuwe toepassing van conventionele wapenbeheersing.”
Welnu, wapenbeheersing is al heel wat, maar waar het echt om gaat is ontwapening. Echter, zelfs deze ‘gestructureerde dialoog’ wordt door de VS tegengegaan met Defender 2020.
“Een verificatieprotocol kwam voort uit het Verdrag inzake conventionele strijdkrachten in Europa (CFE), maar ging in sommige gevallen zelfs verder. Het verdrag zorgde voor een militair machtsevenwicht tussen de landen en stelde plafonds vast voor zware wapens. De OVSE positioneerde zich daarmee op regionaal niveau als een succesvol wapenbeheersingsbureau. Het is misschien ook mogelijk om hierop voort te bouwen in de Baltische staten of in de Zwarte Zee – de twee regio’s die sinds 2014 met verschillende militaire oefeningen en manoeuvres worden opgewarmd en daarom kunnen profiteren van maatregelen die het vertrouwen en de veiligheid vergroten en regionale wapenbeheersing ”.9)
Dus een bureau voor wapenbeheersing en niet voor ontwapening. Zelfs dit gebeurt helaas nauwelijks. De Verenigde Staten torpederen alles. Defender 2020 is hiervan een duidelijk bewijs.
Over de overname van het FSK-voorzitterschap door Zwitserland: “Het FSK (Forum voor veiligheidssamenwerking) is een niet zo bekend maar wel een integraal onderdeel van de OVSE en een orgaan dat beslissingen kan nemen. Elke week adviseert en onderhandelt het FSK in Wenen over concrete maatregelen om de veiligheid en stabiliteit in Europa te versterken.”
“Een effectieve OVSE is een van de prioriteiten van het Zwitserse buitenlandse beleid. Met haar benadering van coöperatieve en alomvattende veiligheid en haar inzet voor een inclusieve dialoog weerspiegelt de OVSE essentiële elementen van de Zwitserse strategie voor buitenlands beleid.”
We zien dat er in Europa inspanningen zijn op het gebied van veiligheid en stabiliteit, en dat dat andere zijn dan die van de VS.
Friedrich Merz: “Ik verwijt het mezelf dat ik het aanbod van de Russische president in de Bundestag van 2001 voor een Europees-Aziatische vrijhandelszone heb genegeerd.” En: “We moeten (ondanks het sanctiebeleid) alles doen om op lange termijn een betere relatie met Rusland te krijgen. Misschien is dat pas mogelijk na Poetin. Maar zonder Rusland zal er op lange termijn geen politieke stabiliteit in Europa zijn.”
Armin Laschet had kritiek op het ‘anti-Poetin-populisme’ in Duitsland in de dagen na het referendum op de Krim.10) “Maar we hebben een klimaat waarin iedereen die het net iets anders formuleert, wordt beschouwd als ‘omgekocht door Gazprom’ of als ‘Poetin-Versteher’.”
Beiden steunen het sanctiebeleid tegen Rusland, beiden zijn ‘Atlantici’: “Dit zal vooral gevolgen hebben voor de Duitse economie, die sterk op Rusland leunt, maar de Duitse economie moet dit accepteren. Elke economische verbintenis in Rusland liep dit risico en zal voorlopig dit risico nog lopen”.11)
De CDU wordt beschouwd als een partij die zich inzet voor een streng militair beleid. En toch stemde de CDU, samen met de SPD, de Groenen en die Linken in Hamburg unaniem voor de oproep van de ICAN (The International Campaign to Abolish Nuclear Weapons) voor een verbod op kernwapens! Sensationeel!
Als een land als Rusland, dat lijdt onder het agressieve beleid van de VS, Europa oproept vredesinspanningen te doen, moeten we die oproep serieus nemen. We moeten zo’n oproep niet afwijzen, bijvoorbeeld omdat het beleid van Poetin slecht zou zijn – volgens de mainstream – of omdat Rusland een imperialistisch land zou zijn waar je niet naar moet luisteren.
Het hoeft ons niet te verbazen dat Poetin en Medvedev hun betrekkingen met de VS construeren met de Euro-Atlantische betrekkingen in het achterhoofd. De VS is hun tegenstander en toch hebben zij geen enkel initiatief genomen om de VS uit Europa te verdrijven. Er is ook geen sprake van ontwapening, maar alleen van wapenbeheersing. Ontwapening is onze taak, dat is de taak van de Europese bevolking.
Hoe goed laten ook deze zinnen van Karin Leukefeld in haar e-book ‘Der nächste große Krieg’ zich lezen, zinnen die niet alleen voor de Syrië-politiek gelden, in ‘Die Herren der Welt’: “Terwijl Rusland op zoek is naar de dialoog, de overeenkomsten en een samenwerking met Syrië en met tegenstanders binnen Syrië om de oorlog te beëindigen, is het beleid van de VS en haar partners gebaseerd op verdeeldheid, uitsluiting, laster en sancties volgens het motto ‘Verdeel en heers!’.”
Dit zijn zeker slechts flarden van een onderzoek naar het buitenlandse vredelievende beleid van Rusland. Hier hebben we er meer van nodig, waarbij we ook de polemiek niet uit de weg moeten gaan.
Het is niet zo dat dat wij, de ‘AG-Frieden´ van Attac Hamburg, ernaar streven onder Russische vleugels te belanden. Wij vinden het belangrijk de verhoudingen duidelijk te stellen en we willen Europa terug op de weg van een neutraal beleid brengen.
Dagelijks worden we overladen met de zienswijze en het perspectief van de VS. We zouden ook het perspectief van Rusland beter moeten leren kennen.
Bronnen:
(2) https://hinter-den-schlagzeilen.de/oskar-lafontaine-dynamit-in-ein-pulverfass
(3) https://www.nato.int/cps/en/natohq/declassified_137930.htm
(4) https://www.bpb.de/politik/hintergrund-aktuell/210407/ksze-schlussakte
https://de.wikipedia.org/wiki/Konferenz_%C3%BCber_Sicherheit_und_Zusammenarbeit_in_Europa
(5) https://www.bundestag.de/parlament/geschichte/gastredner/putin/putin_wort-244966
(6) https://www.tagesschau.de/ausland/putininterview100.html
(7) OSZE-Jahrbuch 2009, Baden-Baden 2010, S. 49-67
(8) https://deutsch.rt.com/kurzclips/95500-lawrow-will-osze-friedensinitiative-nato-europa/
(9) https://css.ethz.ch/…/12/der-militaerpfeiler-der-osze-der-fsk-vorsitz-der-schweiz0.html
(11) https://www.wallstreet-online.de/nachricht/6620311-friedrich-merz-unterstuetzt-sanktionen-russland