Het SIPRI Yearbook 2020 combineert originele gegevens van domeinen als wereldwijde militaire uitgaven, internationale wapenhandel, wapenproductie, kernwapens, gewapende conflicten en multilaterale vredesoperaties. met state-of-the-art analyses van belangrijke
aspecten van wapenbeheersing, vrede en internationale veiligheid.
Dit document is een samenvatting van het SIPRI Yearbook 2020 en bevat een selectie van gegevens en analyses uit het jaarboek.
Een aantal belangrijke gegevens
De wereldwijde militaire uitgaven in 2019 worden geraamd op 1.917 miljard USD, goed voor 2,2 procent van het wereldwijde bruto binnenlands product (bbp)
De Verenigde Staten verhoogden hun uitgaven in 2019 voor het tweede jaar op rij tot 732 miljard USD. Dit was 2,7 keer meer dan de 261 miljard USD die werd uitgegeven door China dat in de wereldranglijst voor militaire uitgaven op de tweede plaats komt.
China gaf in totaal 5,1 procent meer uit dan in 2018 en 85 procent meer dan in 2010. Met een daling van 16 procent in zijn uitgaven viel Saoedi-Arabië van de derde plaats in 2018 terug naar de vijfde plaats in 2019.
Die derde plaats werd voor het eerst ingenomen door India dat 71,1 miljard USD uitgaf, terwijl Rusland door zijn uitgavenstijging van 4,5 procent van de vijfde naar de vierde plaats opschoof.
Van de West-Europese landen bleef Frankrijk het meest uitgeven: in 2019 bedroegen zijn militaire uitgaven 50,1 miljard USD. Het land uit de top 15 voor militaire uitgaven dat zijn uitgaven in 2019 echter het sterkst optrok, was Duitsland: zijn militaire uitgaven stegen met 10 procent
tot 49,3 miljard USD.
In 2019 bedroegen de totale militaire uitgaven in Europa 356 miljard USD, wat overeenkomt met 19 procent van de wereldwijde uitgaven. Daarmee komt Europa in de ranking na de landen van het Amerikaans continent die 815 miljard USD uitgaven (43 procent van het wereldwijde totaal), en Azië en Oceanië die 523 miljard USD spendeerden (27 procent van het wereldwijde totaal).
Russisch-Amerikaanse kernwapenbeheersing
De kans lijkt steeds kleiner te worden dat de resultaten die in het kader van de Russisch-Amerikaanse kernwapenbeheersing werden geboekt, kunnen worden gehandhaafd.
Het sinds lang aanslepende conflict tussen de Verenigde Staten en Rusland over een embryonaal wapenbeheersingsverdrag uit de tijd van de Koude Oorlog – het Verdrag over de vernietiging van middellange-en korteafstandsraketten tussen de Verenigde Staten en de Sovjetunie uit 1987 (INF-verdrag) – bereikte in 2019 een hoogtepunt met de teloorgang van het verdrag.
De Verenigde Staten voerden aan dat Rusland een mobiele kruisraket had ontwikkeld en ingezet die van op de grond wordt gelanceerd en waarvan het vluchtbereik groter is dan het verdrag toestaat. Rusland deed de aantijgingen consequent af als op niets gebaseerde beschuldigingen. In augustus 2019 bevestigden de Verenigde Staten hun terugtrekking uit het INF-verdrag vanwege de weigering van Rusland om tegemoet te komen aan de Amerikaanse bekommernissen omtrent de naleving ervan. Die beslissing betekende het effectieve einde van het verdrag, wat ertoe zou kunnen leiden dat in Europa nieuwe kernwapens zullen worden ingezet.
Rusland en de Verenigde Staten slaagden er ook niet in om vooruitgang te boeken met de verlenging van het enige overblijvende
kernwapenbeheersingsakkoord tussen beide landen: het Verdrag over maatregelen voor de verdere vermindering en beperking
van strategische aanvalswapens (Nieuw START-verdrag) uit 2010. De twee landen realiseerden vóór de vooropgestelde deadline in 2018 de laatste vermindering van de strijdkrachten in het kader van het Nieuw
START-verdrag. Het verdrag komt echter te vervallen als beide partijen tegen februari 2021 geen akkoord bereiken over een verdere verlenging. De impasse rond het Nieuw START-verdrag ontstond tegen een achtergrond van spanningen tussen Rusland en de Verenigde Staten over raketafweer- en geavanceerde wapenlanceersystemen en aanzienlijke verbeteringen van de Chinese strategische capaciteit.