Aldus Willy Wimmer (*1943), die van 1988 tot 2000 parlementarisch staatssecretaris van het Bundesverteidigungsministerium (Ministerie van Defensie) was en van 1994 tot 2000 vicepresident van de Parlementaire Assemblee van de OVSE. Voor Nachdenkseiten blikt hij terug op de afgelopen dertig jaar en werpt hij bovendien een blik op de toekomst. Hieronder volgt zijn tekst.
2 januari 2022
De NAVO en de EU, de NAVO onder leiding van de heer Stoltenberg en de EU onder leiding van Dr. von der Leyen, maken verbaal tegenover Rusland de indruk van een stel keffende kleine hondjes. Deze kermis lijkt zijn doel, ondersteund door de talloze transatlantische netwerken, nu bijna te hebben bereikt. Daarbij komt de heer Heusgen, de voormalig adviseur van Merkel, een glansrol toe tijdens de veiligheidsconferentie in München. Zijn uitspraken rond kerst 2021 over de vermeende revitalisering van de Sovjet-Unie door president Poetin kunnen moeilijk anders worden beoordeeld. Nog één keer aan de schroef draaien die het nu al mishandelde Europa is, zou de droom van het “gemeenschappelijke huis Europa” voor eeuwig kapot kunnen maken. Was dat het dan?
De vraag stellen is hem beantwoorden. Het is zeker niet zo dat de schijnwerpers in Europa aan het eind van de Koude Oorlog hadden moeten aangaan. Iedereen die zich op een serieuze manier bezighield met de situatie in Europa was op de hoogte van de problemen. Het was al vroeg duidelijk geworden dat de hereniging van Duitsland uitsluitend en alleen te danken was aan de instemming van de toenmalige Sovjet-Unie. Nog in 1989/90 zelf was verzet van de Verenigde Staten niet uit te sluiten. Dit zou voor Duitsland en Europa een drama zijn geweest, omdat het Duitse volk in luttele seconden zou hebben begrepen wie er verantwoordelijk was voor de moeilijke ontwikkelingen in Europa en wie tegen Duitsland zou worden opgezet.
Het was politiek inzicht dat deze uitkomst verhinderde. Maar wat hebben we ervan gemaakt? Onmiddellijk na de hereniging van Duitsland en het Handvest van Parijs van november 1990 was er een centrum van vredesgerelateerde Europese politieke actie. Dit had ook met bepaalde persoonlijkheden te maken, zoals wel bleek uit het team Kohl/Genscher. Het ging erom het spreekwoordelijke politieke, historische en economische mijnenveld van Midden- en Oost-Europa juist op deze gebieden voorzichtig weer op eigen benen te zetten. Deze heren hadden zelfs een partner in de Amerikaanse president Bush, die niet voorzag hoe de bende rond de heren Wolfowitz en Perle het Handvest van Parijs torpedeerde terwijl hij nog in functie was. In Duitsland was het voorbij toen minister van Buitenlandse Zaken Genscher in het voorjaar van 1992 het veld ruimde.
Het zou volledig logisch zijn geweest om de economische uitwisseling tussen de Europese staten, met inbegrip van Rusland, en de Centraal-Aziatische staten te ontwikkelen, te versterken en te bevorderen. Niets zou daarvoor geschikter zijn geweest dan het beleid van de “sociale markteconomie”, dat op het gehele Euro-Aziatische continent aanknopingspunten vond. Dit liep overigens zelfs helemaal tot in China, zoals succesvolle Duits-Chinese inspanningen duidelijk hebben gemaakt. In plaats van een ontwikkeling van bovenstaande beleidsterreinen moesten wij ervaren dat de zgn. sociale markteconomie vrijwel in het luchtledige werd geschoten door middel van het Amerikaanse beleid van shareholder value, dat op dat moment met grof geweld werd nagestreefd. De verdraaiingen in Duitsland getuigen daar vandaag de dag nog van In het Oosten van ons continent is dit nog duidelijker.
De laatste dertig jaar hebben echter één ding duidelijk gemaakt. De rampzalige ontwikkelingen in Europa begonnen op hetzelfde ogenblik als twee politieke ontwikkelingen: de overwinning van de shareholder value en de oostwaartse uitbreiding van de NAVO. Het een conditioneerde het ander. Wat betekent dit voor de besprekingen waartoe de Russische president Poetin begin januari 2022 in Genève de aanzet heeft gegeven? Europa kan alleen van het ergste worden gered als de “wielen van Europa” als het ware weer op nul worden gezet, door een vergelijkbare ontwikkeling als het Handvest van Parijs. Europa moet worden geregeerd door economische samenwerking en niet door de Amerikaanse mentaliteit van “high noon” en dus door opgelegde sancties. Deze dienen alleen ter voorbereiding van een definitieve agressie, wat ook duidelijk is terug te zien in het beleid dat vóór de Tweede Wereldoorlog tegen Japan werd gevoerd.
Dit werd binnen de NAVO duidelijk erkend toen op de NAVO-top in de eenwordingszomer van 1990 werd besloten de NAVO om te vormen van een militaire machine tot een politieke organisatie. In die tijd was de NAVO puur defensief en dus heel anders dan het huidige wereldwijde offensief van imperiale machten.
Dit wordt bijzonder duidelijk op één bepaald punt, een schoolvoorbeeld van de huidige en agressieve aanpak van de NAVO. Volgens het NAVO-verdrag is het onmogelijk militair samen te werken met een staat die mogelijkerwijs ongeregelde veiligheidsbetrekkingen met een buurstaat onderhield. Volgens het NAVO-verdrag zou militaire samenwerking van de NAVO met Oekraïne en Georgië dus volstrekt onmogelijk zijn.
Maar het NAVO-verdrag is het papier niet meer waard waar het op geschreven staat. Zo wordt er voortdurend op gewezen dat elke staat vrij is om zijn bondgenootschappen te kiezen. Dat hier automatisch van wordt gemaakt dat iedereen bij de NAVO wil horen, komt natuurlijk alleen de drijvende krachten achter de NAVO zelf ten goede. Zoals bekend zijn voor een verdrag twee partners nodig. Hoe beoordeelt het bondgenootschap eigenlijk of de wens van een staat om toe te treden in overeenstemming is met het NAVO-verdrag of met andere veiligheidsbelangen van het bondgenootschap? Of hoeft Oekraïne alleen genoeg nazi’s aan de juiste kant te hebben om te worden toegelaten?
Niemand kan ontkennen dat Rusland zijn conclusies voor het verleden en de toekomst trekt uit de ontwikkelingen van de afgelopen dertig jaar. Na de toespraak van Poetin in de Reichstag in 2001 kennen we alleen nog het beleid van de uitgestoken hand. En hoe zit het met de NAVO?
In het Duits te lezen op nachdenkseiten.de
Verder lezen over dit onderwerp: Ronald Barazon vreest voor de vrede.
´Rusland is niet de agressor, maar de Navo´
15 januari 2022
