Bewerking van een artikel van Matthew Ehret, gepubliceerd op strategic-culture.org op 18 september 2022
De klok tikt snel en als we deze kans nu missen, zal de enige vrede die de wereld ooit zal vinden gepaard gaan met een lange nucleaire winter.
Op 15 en 16 september 2022 vond in Samarkand, de hoofdstad van Oezbekistan een bijeenkomst plaats van SCO, de Shanghai Cooperation Organisation. (meer info over SCO en BRICS lees hier)
De bijeenkomst was vooral van strategisch belang omdat het de eerste bijeenkomst was met Iran als volwaardig lid en met Belarus dat op korte termijn zal toetreden, samen met andere landen zoals de VAE, Bahrein, Myanmar, Koeweit en de Malediven. Het is overduidelijk dat de fundamenten voor een nieuwe alternatieve veiligheidsarchitectuur zichtbaar worden. Deze nieuwe structuur raakt vitale financiële belangen wereldwijd, hetgeen wellicht de reden is waarom op verschillende plekken vuurtjes worden gestookt zoals de bloedige confrontatie van Azerbeidzjan tegen SCO-lid Armenië en ook tussen Kirgizië en Tadzjikistan (beide SCO-leden die onderdak bieden aan Russische bases en Chinese vitale infrastructuur in verband met het BRI- Belt and Road Initiative). Hoewel nog niet alle details bekend zijn over de aanstichters, rieken de timing en het karakter van de conflicten naar Anglo-Intelligence operaties.
Het gemeenschappelijke thema in de besprekingen van de SCO-top en de bredere multipolaire alliantie is gevormd rond het gemeenschappelijk welzijn, de gemeenschappelijke veiligheid en de coördinatie van maatregelen ter verbetering van de levensomstandigheden van volkeren en soevereine naties, zoals geschetst in het VN-Handvest (dat een heel ander wezen is dan de “op regels gebaseerde internationale orde” waarover unipolaristen het tegenwoordig graag hebben).
Helaas lijken zelfs de verstandigere stemmen met ook maar een beetje politieke invloed onder de westerse staten zich totaal niet bewust van de baanbrekende beslissingen die nu worden genomen door bondgenoten van de multipolaire alliantie (SCO, red.). Deze bondgenoten hebben genoeglijk duidelijk gemaakt dat zij de voorkeur geven aan samenwerking met de trans-Atlantische gemeenschap als bondgenoten boven het voeren van oorlog met hun, hoewel de gebeurtenissen hen hebben gedwongen zich op dat laatste voor te bereiden op een manier die weinigen een paar jaar geleden nog voor mogelijk hielden.
Als er ooit een tijd was voor nederigheid en zelfreflectie onder de leiders van het westen, dan is dat nu.
De aard van vredesconferenties in het verleden
In het tijdperk vóór kernwapens werden vredesconferenties maar al te vaak pas belegd nadat jaren van verwoestende oorlog en bloedvergieten ondraaglijk waren geworden.
We zagen voorbeelden van dergelijke conferenties in de vorm van de Vrede van Westfalen van 1648 die ontstond in de nasleep van de 30-jarige oorlog en die het kader van het moderne systeem van soevereine natiestaten in het hart van het internationale recht vestigde. We zagen een zwakke poging tot een nieuwe conferentie in de vorm van het Congres van Wenen in 1815 nadat twee decennia van Napoleontische oorlogen Europa hadden gedecimeerd. We zagen opnieuw een poging ontstaan in de vorm van de Volkenbond in de nasleep van de gehaktmolen van WO1 en opnieuw in de vorm van de Verenigde Naties en het Bretton Woods-systeem die na WO2 ontstonden.
Soms waren deze internationale conferenties ingegeven door eerlijke agenda’s en soms niet, maar in alle gevallen waren alle partijen het erover eens dat een nieuw systeem nodig was om oorlog te voorkomen.
Helaas is het menselijk geheugen zwak en het Byzantijnse web van machtspolitiek waarin de Anglo-Amerikaanse “deep state” opereert, laat zich niet gemakkelijk omvormen door conferenties of afspraken om netjes met de buren om te gaan.
Terwijl we nu aan de vooravond staan van een nieuwe oorlog en economische ineenstorting, heeft het bestaan van atoombommen de fouten uit het verleden ontoelaatbaar gemaakt in de 21e eeuw. Hoewel sommige denktankers van Rand Corp en vertegenwoordigers van het militair-industrieel complex misschien denken dat een nieuwe wereldoorlog een opwindend vooruitzicht en zelfs een te winnen onderneming is (volgens hun computerscenario’s), is de werkelijkheid heel anders.
De objectieve realiteit is dat een dergelijke oorlog nooit kan worden gewonnen, en alleen al het bestaan van de door zowel Rusland als China onthulde hypersonische rakettechnologieën, met inbegrip van onderwaterdrones, heeft aangetoond dat een eerste-aanvalsmonopolie van de NAVO een utopie is. Een aanval op Rusland of China is niet mogelijk zonder een venijnige vergeldingsactie die elke grote stad in de vrije wereld zou uitschakelen.
Wat te doen?
Eén optie zou natuurlijk zijn dat Rusland, China, India en andere landen die momenteel georganiseerd zijn rond de multipolaire alliantie de volgende zaken opgeven 1) hun soevereiniteit en 2) hun wens een nieuw systeem op te zetten dat gebaseerd is op win-win samenwerking.
Deze naties zouden ook moeten instemmen met een Great Reset van de hele wereld op de voorwaarden van een groep technocratische unipolaire priesters die een nieuwe ‘wereldregering’ willen leiden van boven de structuren van gekozen regeringen. Dit zou natuurlijk betekenen dat het VN-Handvest, dat momenteel het internationale recht baseert op de onschendbaarheid van nationale soevereiniteit, niet-militaire inmenging van de ene staat in de andere en wederzijdse samenwerking, moet worden uitgewist of herschreven. Deze staten zouden ook moeten instemmen met nieuwe systemen van draconische bevolkingsvermindering onder de noemer “decarbonisering”. Als dit gebeurt, zo wordt ons verteld, dan is een nieuwe wereldorde van vrede, ontgroening en duurzaamheid haalbaar; het langverwachte utopische “einde van de geschiedenis” zou eindelijk worden bereikt.
Afgaande op de profielen, woorden en prestaties van de leiders van de Multipolaire Alliantie zoals die in het afgelopen decennium te zien waren, zullen zij hun soevereiniteit en multipolaire wens niet opgeven.
De noodzaak van een ander soort Reset
Een andere optie zou zijn dat er een top komt VOORDAT de volgende kernoorlog de mensheid tot een mislukt experiment maakt, en dat in plaats van een anti-humanistische Great Reset of een transhumanistische Nieuwe Wereldorde, de voorwaarden en doelstellingen van deze noodconferentie worden afgestemd op het oplossen van objectieve problemen waarover alle mensen in de wereld het eens kunnen zijn. Franklin Roosevelt heeft deze doelstellingen beschreven in zijn Vier Vrijheden.
Vrijheid van gebrek, vrijwaring van oorlogsangst, vrijheid van meningsuiting en vrijheid van geweten zijn universeel en vormen de ruggengraat van zowel de geest van het Atlantisch Handvest (pre-Biden/Bojo bewerkingen) en het VN Handvest, als de oorspronkelijke ontwerpen van het Bretton Woods systeem. Deze universele vrijheden werden opnieuw uiteengezet in de VN-verklaring van de rechten van de mens van 1947 en in de vijf beginselen van vreedzame co-existentie die voortvloeiden uit de conferentie van Bandung in 1955 en die de toon zetten voor de niet-gebonden beweging.
In Bretton Woods werd in twee weken tijd een nieuw financieel systeem gecreëerd op basis van beginselen die vaste wisselkoersen vereisten om ongebreidelde speculatie, die eeuwenlang als economische oorlogsvoering tegen arme landen was gebruikt, tegen te gaan. Het was oorspronkelijk gebaseerd op het idee van langetermijnkrediet voor grootschalige projecten om de New Deal te internationaliseren in een tijdperk van multipolaire samenwerking en win-win ontwikkeling. De VN zoals voorzien door FDR (Roosevelt red.) of Henry Wallace was ook nooit bedoeld als een wereldregering, maar eerder als een platform voor dialoog en harmonisatie van veiligheids- en economische belangen tussen verschillende beschavingen.
Ondanks het feit dat de instellingen van Bretton Woods, zoals het IMF en de Wereldbank (en de Amerikaanse regering zelf) in de jaren na de Tweede Wereldoorlog zijn gekaapt door agenten van de deap state die de ergste oligarchische neigingen van de mensheid vertegenwoordigen, mag de nobele oorsprong van deze instellingen niet worden genegeerd. John F Kennedy (en in mindere maar relevante mate Trump) hebben geprobeerd deze nieuw leven in te blazen.
Waarom organiseren we vandaag niet een soortgelijke conferentie met vertegenwoordigers van verschillende landen?
Zoals ik in het begin van dit verslag al zei, is deze discussie begonnen. Leiders die de meerderheid van de wereldbevolking vertegenwoordigen, voeren deze discussie zoals we in Samarkand hebben gezien.
De ontwikkelingsprogramma’s die door de productieve financiële architectuur van China en zijn groeiende reeks bondgenoten al zijn onthuld, hebben al meer dan 3 biljoen dollar aan grootschalige infrastructuurinvesteringen losgemaakt rond het groeiende “Belt and Road”-initiatief. In toenemende mate verbonden met de Euraziatische Economische Unie, die snel de basis legt voor een volledig geïntegreerde nieuwe financiële architectuur op basis van reële waarden, zoals Sergej Glaziev herhaaldelijk heeft uiteengezet, heeft deze gezondere bundeling van beschavingskrachten duidelijk gemaakt dat zij willen overleven en gedijen in de 21e eeuw en daarna.
De ironie van de Vier Vrijheden van FDR die nu worden bevorderd door Euraziatische machten die door velen worden beschouwd als de meest “on-Amerikaanse” groepen op aarde, mag niemand ontgaan.
Er is geen tekort aan samenwerkingsprojecten in Azië, Europa, het Midden-Oosten, Afrika en Amerika, die gemakkelijk echte werkgelegenheid kunnen scheppen, onze in verval geraakte fabrieken en infrastructuur weer kunnen opbouwen en vertrouwen kunnen scheppen tussen landen die elkaar te lang naar de keel zijn geholpen. Weldenkende krachten onder de westerse burgers en beleidsmakers die niet bereid zijn hun tradities en mensen op te offeren, zouden er goed aan doen zich te organiseren om hun naties in harmonie te brengen met de discussie die nu aan de gang is.
De klok tikt snel en als we deze kans nu missen, zal de enige vrede die de wereld ooit zal vinden gepaard gaan met een lange nucleaire winter.
