Geen vrede willen – Het Europese Huis

Het Westen wil geen vrede, het wil Rusland en China zijn wil opleggen

Hieronder volgt de vertaling van een artikel van de hand van Rüdiger Tessmann, gepubliceerd op Deutsche Wirtschaftsnachrichten (DWN) op 28 maart 2021. Het is een commentaar op artikelen van DWN-columnist Ronald Barazon en DWN-hoofdredacteur Hauke Rudolph.

DWN-columnist Ronald Barazon heeft in een veelgelezen artikel zijn mening verkondigd dat Rusland en China een bedreiging vormen voor de landen van het Westen. Hij schrijft dat het Moskou en Peking niet ongelegen zou komen als er oorlog zou uitbreken tussen de VS en Iran. Rusland zou van de gelegenheid gebruik kunnen maken om de grenzen van de Sovjet-Unie te herstellen, en China zou Taiwan kunnen veroveren. Dat, vervolgt Ronald Barazon, zou dan een min of meer wereldwijde vuurzee kunnen ontketenen.

Ook DWN-hoofdredacteur Hauke Rudolph heeft zich meermalen uitgesproken voor een consequent Westers insluitingsbeleid ten aanzien van China.

Dergelijke meningen zijn momenteel op veel plaatsen in de media te lezen. Maar er schuilt een gevaar in dergelijke waarschuwingen. Er wordt gesuggereerd dat zowel China als Rusland worden geregeerd door politieke opportunisten, Xi Jinping en Vladimir Poetin, die – in plaats van te zorgen voor het welzijn van hun volkeren – pure machtspolitiek bedrijven en zelfs een oorlog met de NAVO riskeren om deze doelen te bereiken.

Wie “goed” en wie “slecht” is, wordt bepaald door de media.

En daar komen we bij een belangrijk punt, namelijk het systeem van “publieke meningsvorming” in een democratie.

De gedrukte en online media, radio en televisie spelen hierbij een essentiële rol, omdat de massa van de kiezers geen andere bron heeft om hun mening te vormen. De massa baseert haar stemgedrag ook niet op gedetailleerde feitenkennis; een zeker onderbuikgevoel over wie “goed” en wie “slecht” is, is voor hen voldoende.

Thans zien wij hoe deze omstandigheid door belanghebbende partijen zodanig wordt uitgebuit dat zij een verdeling van de wereld in “goed” en “kwaad” kunnen bewerkstelligen die meer uitgesproken (en erger) is dan tijdens de Koude Oorlog het geval was. De dominante visie die hieruit is voortgevloeid, kan in twee punten worden samengevat:

De VS zijn de beschermer – militair sterk – van vrijheid, mensenrechten en democratie, en gebruiken hun macht om deze “westerse waarden” te exporteren naar de landen in de rest van de wereld die gebukt gaan onder dictaturen (desnoods door oorlog of lastige regimeveranderingen). Alles wat zij doen is daarom het “goede” om te doen.

Rusland en China worden geregeerd door dictators die zich voortdurend bewapenen om agressief uit te breiden en onze “westerse waarden” uit te dagen door onze geesten te verdelen via nepnieuws en desinformatie. Zij vertegenwoordigen het “kwaad”. Daarom, zo zei hij, moet het Westen de NAVO versterken en niet met dictators onderhandelen, d.w.z. geen “gezellige koers” met hen varen.

De hoofdredacteuren van de grote, nationale media spelen een beslissende rol in de vorming van de publieke opinie door de selectie van hun artikelen en dragen dus een grote verantwoordelijkheid voor deze verdeling van de wereld in “goed” en “kwaad”.

Ik zou u eraan willen herinneren dat er ten tijde van de Koude Oorlog in Duitsland een beweging was die een vredespolitiek voorstond. Hij was van mening dat de twee blokken – West en Oost – ondanks tegengestelde belangen met elkaar in dialoog moesten blijven om de problemen van deze wereld samen aan te pakken en oorlog te vermijden. De stem van die beweging is er een die we ons vandaag moeten herinneren.

Feit is dat Amerika en Engeland 100 jaar lang hebben getracht een partnerschap tussen Duitsland en Rusland te voorkomen. De Duitse bondskanselier Angela Merkel heeft vaak met China onderhandeld over economische kwesties en wordt als gevolg daarvan steeds vaker beschuldigd van immoreel gedrag. Tijdens de verkiezingscampagne had de toenmalige Amerikaanse president Donald Trump het erover dat goede betrekkingen met Rusland goed en nuttig zijn. Hij werd hiervoor gedemoniseerd, en de Democraten trachtten hem voor het gerecht te dagen omdat hij contact had opgenomen met de “vijand” en hem uit zijn ambt te ontzetten.

Onlangs kondigden de media het alarmerende bericht aan dat Duitsland bovenaan de lijst stond van landen die door Russische desinformatie worden “aangevallen”. Op het internet zou ik een vele bladzijden lange opsomming van deze desinformatie kunnen vinden en vaststellen dat het om belachelijke beweringen gaat die al jaren worden herhaald.

Het Westen bedreigt Rusland – niet Rusland bedreigt het Westen

Veel Westeuropeanen vragen zich af of Polen en de Baltische landen terecht bang zijn voor een Russische aanval.

Uit persoonlijke ervaring kan ik zeggen dat ik bevriend ben met een vroegere ARD-correspondent voor de Baltische landen en met een vroegere directeur van het Goethe-Institut van Riga, die beiden in Riga woonden. Zij hebben mij veel verteld over het culturele leven aldaar en de moderniteit van deze historisch zeer interessante stad. Ze hebben niets gezegd over angst voor Russische tankaanvallen – dus is het meer een angst die door het Westen aan de Balten wordt toegeschreven?

Wat de betrekkingen tussen Rusland en de Baltische landen betreft, moet men terug in de geschiedenis kijken: De Baltische landen werden veroverd door de Duitse kruisvaarders, die het daar wonende Pruisische volk bijna uitroeiden en oprukten tot Novgorod, waar zij door Alexandr Nevski in een bloedige veldslag werden tegengehouden. Alexandr Nevsky wordt sinds die tijd beschouwd als een heilige voor Rusland, omdat hij het Russische vaderland verdedigde. Voor de economische ontwikkeling van Rusland was de toegang tot de Baltische Zee en de Zwarte Zee altijd van existentieel belang, om via de noordelijke en zuidelijke zeeën handel te kunnen drijven met de rest van de wereld. Rusland moest de toegang tot de Baltische Zee verdedigen tegen Zweden, Polen en Litouwen, en de toegang tot de Zwarte Zee tegen Turkije, Engeland en Frankrijk (in de Krimoorlog). Toen het Pools-Litouwse Rijk sterk was, rukten zijn troepen op naar Moskou en probeerden een katholieke tsaar te installeren.

Een eeuwenoude vijandschap tussen Polen en Russen is ook gebaseerd op het feit dat Rusland orthodox was in het Grieks uit Byzantium en Polen gekerstend was in het katholieke Latijn uit Rome. Deze vijandschap kwam opnieuw tot uiting toen (het huidige red.) Oekraïne de orthodoxe kerken liet sluiten om dit Russische element uit het Oekraïense leven te verdrijven.

In 1919 veroverde de Poolse maarschalk Josef Pilsudski Russisch grondgebied tot aan Kiev en plande hij het zogenaamde “Intermarium”, d.w.z. een Pools-Litouwse staat van de Zwarte Zee tot aan de Oostzee als barrière tussen Rusland en Europa.

Amerikaanse strategen zijn iets soortgelijks van plan (zie bijvoorbeeld Zbigniew Brzeziński’s “The Only World Power”). Indien Wit-Rusland en Georgië erin zouden slagen deel uit te maken van de NAVO, zouden de NAVO-strijdkrachten zich bevinden op de lijn Petersburg-Smolensk-Donetsbekken-Krim-Georgië, d.w.z. bijna op de lijn van de veroveringen van de Duitse troepen in de Tweede Wereldoorlog.

Ik maakte in oktober 2016 een rondreis op de Krim en zag de enorme begraafplaatsen van Russische en Duitse gesneuvelden bij Sevastopol. De bodem van de Krim is letterlijk doordrenkt met het bloed van Russische soldaten die hun vaderland verdedigden tegen westerse aanvallen in de Krimoorlog en de Tweede Wereldoorlog. Rusland is altijd aangevallen door het Westen, niet andersom.

Ik denk niet dat vrede met het Russische volk mogelijk is totdat onze politici toegeven dat ze een fout hebben gemaakt en zeggen: “De Krim is Russisch!” Het was in strijd met het internationale recht dat Sovjet-dictator Nikita Chroesjtsjov in 1954 de Krim, samen met de Russische bevolking, aan Oekraïne schonk. Het Westen moet niet schaamteloos proberen deze vergissing uit te buiten om de invloedssfeer van de NAVO uit te breiden over de zuidelijke toegang van Rusland tot de zee.

Op de vraag of een inwoner van Estland of Litouwen bang moet zijn voor een Russische invasie, zou mijn antwoord zijn: als ik Rus was, zou ik bang zijn voor de verwezenlijking van de strategische plannen van de VS en de NAVO – er staat immers onverbloemd dat in Rusland naar een regimeverandering wordt gestreefd en dat alles in het werk wordt gesteld om Rusland op de knieën te dwingen met economische sancties en een wapenwedloop.

Rusland en China groeien om deze reden steeds dichter naar elkaar toe, en de toegang tot de enorme economische markt zou voor ons Westeuropeanen moeilijker kunnen worden, iets waarover Henry Kissinger zich reeds heeft beklaagd.

Ook al is dit slechts anekdotisch bewijs, ik wil de lezer deze ervaring niet onthouden. Een Russische buurvrouw, die ik vroeg naar haar mening over Poetin, zei: “We zijn trots op onze president!” Als ik een Rus was, zou ik er net zo over denken, omdat Poetin na de rampzalige jaren Jeltsin veel voor zijn land heeft gedaan.

China wil geen oorlog

Een andere vraag gaat over de situatie in China en Taiwan. Taiwan is al eeuwenlang Chinees grondgebied. Na de overwinning van Mao’s boerenleger vluchtten de restanten van Chiang Kai-shek’s leger, bewapend door de VS, van Peking naar het eiland Taiwan, alle Chinese staatsschatten met zich meenemend. Nu is het Rijk van het Midden terug op het wereldtoneel, terug in de geschiedenis.

De vernederingen die hun land tijdens de koloniale periode door het Westen heeft moeten ondergaan, zijn door de Chinezen niet vergeten en zij zijn terecht trots op wat hun land heeft bereikt in de periode vanaf het bewind van Mao tot heden.

In het Westen moet men begrijpen dat zowel Taiwan als Hong Kong niet voor altijd westerse invloedssferen zullen blijven, omdat zij eeuwenlang deel hebben uitgemaakt van China, en daar uiteindelijk naar terug zullen keren. Maar de Chinese regering zal dit proces op een verstandige manier blijven voortzetten, en geen dwaze aanvalsoorlog voeren.

Een vredespolitiek, zoals in de dagen van Willy Brandt, bestaat in Duitsland niet meer. Er zijn veel geschriften en boeken van Ruslandkenners die men tegenwoordig probeert belachelijk te maken als “Russofielen”. Zij hebben echter weinig invloed op het transatlantische beleid van het “waarde Westen” tegen Rusland en China, aangezien de opinievorming van het electoraat conform de VS functioneert.

Niettemin lopen de meningen steeds meer uiteen over wat “goed” en wat “kwaad” is in de westerse samenleving. Steeds meer mensen benaderen de kwestie onbevooroordeeld, met een nuchter oog, en zijn bereid kennis te nemen van de belangen van beide partijen en deze te erkennen.

Wij Duitsers zijn de VS oneindig veel verschuldigd: bevrijding van Hitler en – ja, ook dat – bescherming tegen de Sovjetdictatuur. Daarom is het moeilijk voor ons om ons perspectief te veranderen en nieuwe realiteiten te aanvaarden. Willy Brandt eindigde zijn toespraak ter gelegenheid van de Nobelprijs voor de Vrede die hem werd toegekend met de volgende woorden:

“Een verzoek komt uit mijn hart: “Allen die de macht hebben om oorlogen te voeren, laat hen machtig zijn van verstand en vrede bewaren.”

Zoiets heb ik al lang niet meer gehoord van onze huidige politici.

Verder op dit thema:

Delen...